Maar je ziet er wel goed uit!

Ik wilde een foto plaatsen van het zelfde punt maar dan de andere kant op, met een mooie zon en rustig water. Dit is wat anderen zien, een Co die thuis wat omrommelt en er goed en relaxed uitziet. Die als ze de deur eens uit kan, gezellig een praatje met je maakt en fit en vitaal kan overkomen. Zelf de vervangende huisarts wilde me niet verwijzen naar het MCL omdat ze een jonge vitale vrouw zag! De moed zakt me dan in de schoenen. Op dat moment oogt dat ook zo, echter is dat waarschijnlijk mijn enige uitje op de dag en moet ik er erna van bekomen. 

Post covid uit zich bij iedereen anders en het is een enorm grillig ziektebeeld. Hoe ziet dit er tot nu toe voor mij uit? 

In de maanden januari en februari was mijn batterij volledig leeg, ik kon bijna niet uit bed en mijn benen voelden als lood. Mijn geheugen was als een zeef en focus en concentratie waren nergens te vinden. Brainfog noemen ze dat. Gezien de huisarts met over post covid had verteld, en het nog pril was, kon ik dit mentaal prima accepteren. Ik stond in een overleefstand en kon niet anders.

Nadat mijn moeder mij naar de homeopaat had gesleept, ben ik flink aan de vitamines gegaan. Multivitamines, vitamine c, B12, D3 en magnesium. Ik knapte zienderogen op. Elke dag wat langer uit bed tot helemaal uit bed. Van in en om huis naar blokjes wandelen. Daarnaast volgde ik fysiotherapie om m'n grenzen te verkennen, naar mijn lijf te leren luisteren en conditie uit te breiden. 

In maart ben ik koffie wezen drinken bij collega's, wat was dat leuk! De zon ging weer schijnen en ik had het idee dat ik beter ging worden. Tot een maandag halverwege maart kreeg ik een kuchje na de fysiotherapie. Ik kon het niet geloven toen ik 2 streepjes had, weer corona!!! Bleek er een uitbraak op de fysiopraktijk, de plek waar ik me veilig waande. Het hele circus begon opnieuw, ziek zijn met koorts, angst en ongeloof. Komt het allemaal wel goed?? Des te optimistisch was ik dat ik me na die week eigenlijk net zo voelde als voor de 2e besmetting. Wat een opluchting! Vol goede moed ging ik door met herstel, wel heel voorzichtig.

Ik had om een ergotherapeut gevraagd. Ze vond me wel erg voorzichtig. Dit had ze nog nooit gezien. Helaas heeft dit mij, als optimistische bezige bij, getriggerd dat ik dan maar weer even naar het werk moest en toch maar weer wat meer contacten aan moest gaan en de voorzichtigheid wat los moest laten......dit bleek een verkeerde keuze, waar ik nog heel lang mee heb gezeten fysiek als mentaal.

22 april, ik weet het nog als de dag van gister. Ik liep met de hond, mijn benen liepen vol, kreeg een paniek aanval en stortte volledig in. Een week volledig in angst en paniek en mijn lijf kon helemaal niks meer. Heel veel verdriet, zelfmedelijden (waarom overkomt mij dit?) als angst ( wordt ik ooit weer beter, straks wordt het erger en komt het helemaal niet goed met mij!) . Ook zouden we met 2 jaar uitstellen met de familie naar een camping in Parijs. Elke keer zeiden we: "als we naar Parijs gaan ben je er vast weer". Nou niet dus! En wat voelde het als falen en voelde het als mijn eigen schuld! Gelukkig kon ik na een week mezelf wel in de auto hijsen en ben ik wel mee geweest om voor de stacaravan zon te pakken. Dit deed me goed. Dat ik niet mee kon naar Disney en de stad vond ik geen seconde erg. Mee zijn, lezen en andere omgeving was goud waard. Gelukkige stralende kinderen, mijn lieve familie. Eenmaal thuis begon de zwaarste periode uit mijn herstel. Meteen ook geleerd dat ik met deze ziekte geen datum kan verwachten dat ik weer beter ben. Geleerd dat verwachtingen hoop geven maar dat verwachtingen ook druk en teleurstelling veroorzaken als het niet lukt.

Van mijn terugval had ik een flinke tik gekregen. Een pantser van een rug om alle emoties buiten te houden die ik toen niet kon verdragen, bewegingsangst waarbij ik paniekaanvallen kreeg als ik naar buiten ging als moedeloosheid. Ik had het trauma van terugvallen te verwerken en moest weer vertrouwen zien te krijgen. Gelukkig kreeg ik telefoon van c-support, en een nieuwe ergo die voelde als mijn reddende engel. Ook heeft een chat met een oud collega die hetzelfde heeft meegemaakt me geholpen naar wat zelfcompassie. Ik ben het aan gaan pakken. Gestart met lief zijn voor mezelf, ACT boek uit liefde voor jezelf toegepast (ACT is fantastisch maar daar kom ik later op terug.) En naar accupunctuur gegaan, wat ontzettend ondersteunend werkt. Een vaste dagstructuur vinden en m'n angsten voorzichtig aangaan hielp ook. Ik had veel last van mijn ingewanden maar gelukkig hielp de accupunctuur. Ook is overprikkeling echt een ding. Visite van meerdere mensen dus ook. Waar het eerder wel lukte, lukt dat nu niet meer. Op een goede dag is het fijn iemand max een half uur te zien. Op mindere dagen zie ik niemand. Gelukkig werkt mijn rots in de branding thuis en is familie dichtbij. Ziek zijn is ook heel eenzaam. 

Maar met de week kwam er meer stabiliteit, minder angst en meer hoop. Ook acceptatie, loslaten en zelfcompassie waren kernwoorden in dit proces waar ik later op in ga. Hier ben ik  namelijk nog steeds hard mee aan het werk. 

In juni heb ik toegewerkt naar het kunnen behalen van de afscheidsmusical van mijn dochter, het nemen van de dagen zoals ze zijn (goed of minder goed), acceptatie (met veel tranen) en de zomervakantie. 

Het mooie nieuws is, alles wat eens kan en lukt is een cadeautje! Die afscheidsmusical was een heel groot cadeau. Met speciale oordoppen tegen ruis en samen mogen zitten op het balkon van de harmonie, VIP behandeling! En wat kun je trots zijn op je kind! Met goede moed ging ik op vakantie naar Toscane. Ik zag wat op tegen de reis maar het ging prima. Om na al die maanden uit huis te zijn was een verademing!!! op de camping gesetteld moest ik even 2 dagen bijkomen maar dat deerde niet. Ik heb de eerste 10 dagen enorm genoten. wel met een lach en een traan. We gaan altijd met mijn ouders en het gezin van mijn broer op vakantie. Al snel merkte ik dat met elkaar zijn voor mij teveel is. Terwijl zij met elkaar pizza aten in het restaurant of gingen barbecueën of borrelen (want nee, dat moeten jullie vooral doen!) voelde ik me eenzamer dan ooit, wat ik mezelf vervolgens weer kwalijk nam. Maar joh! Met je gezin pizza eten op het strand of lekker naar het zwembad (met oordoppen) of naar vooral naar de zee....wat een genot! Ook mijn verjaardag waarbij ik werd verrast door vrienden die spontaan langskomen was fantastisch! Dat het me een dag kostte maakt dan niks uit.

Op die momenten besef je dat je in deze fase zo dankbaar bent voor dingen die voor anderen heel gewoon zijn. Er komt nog een mooie blog over dankbaarheid. Oh wat is dat belangrijk in dit proces om regelmatig bij stil te staan!

Helaas eindigde de vakantie minder fijn. Mijn lichaam ging de laatste dagen protesteren tegen alles, ik kon niet tegen de warmte, werd enorm misselijk met pijnen en kon sociaal contact haast niet verdragen. Gelukkig gingen we bijna naar huis. Eerder was voor mijn gevoel geen optie (kids hadden het fantastisch) en heb mijn best gedaan er de laatste 3 dagen wat van te maken. Hierbij ben ik waarschijnlijk over mijn grenzen gegaan. Eenmaal thuis voelde ik me 1 dag als herboren....beetje stilte voor de storm want hierna had ik weer een terugval. Hier ook wel weer heel verdrietig van. Je leest dat velen opknappen van een andere omgeving en vakantie, daar had ik zo op gehoopt! Nu lag ik weer plat en had ik meer pijnen intern dan ooit.  

We pakken het weer positief op. Pieken en dalen, vallen en opstaan. het grillige beeld vind ik op het moment wel zwaar. Gelukkig doet de accupunctuur wonderen tegen de pijnen en probeer ik weer veel rust en regelmaat te vinden. Mentaal richt ik me op positieve dingen als het schrijven van deze blog en het veranderen van mijn interieur. Af en toe huil ik even flink, voor mezelf, m'n man en m'n kinderen maar af en toe zijn er ook weer goede en fijne momenten en die worden vast vanzelf steeds weer meer!

eerst moet dat warme weer over want hierin functioneer ik niet. Ik kan niet wandelen en dus mijn conditie niet uitbouwen en zit me veel te vervelen omdat ik tot niks kom als het 25 plus is. Gelukkig vanaf morgen regen en 22 graden haha. Verder probeer ik elke dag weer even te wandelen alleen werken de benen weer even niet mee en heb ik veel spierpijnen in mijn benen. Wat moet je dan doorlopen of niet? Ik weet het zelf niet. 

Morgen breekt ook een nieuw hoofdstuk aan. Ik ga me melden in het MCL bij de long covid poli. Misschien komt er wat uit, misschien niet. Niet geschoten is altijd mis!