Vorige keer benoemde ik een positieve flow te voelen. Dat is zeker zo, echter werd het de afgelopen weken zwaar getest. In januari ben ik een jaar uit het werk en er werd een jaar gesprek gepland vanuit de arbo. Ik wilde hier eigenlijk niks over schrijven. Pas over een tijdje weer grote ontwikkelingen. Echter merk ik dat schrijven m'n hoofd goed doet. Daarnaast weet ik dat er andere mensen met Post Covid deze blog lezen, ik denk dat ze er wat aan kunnen hebben.
Ik kreeg een uitnodiging voor 14 november al. Ik vond het wel wat vroeg voor een jaargesprek maar natuurlijk kom ik! Geen idee wat ik moest verwachten, en dat wist mijn werkgever ook niet. (ik kreeg op vrijdag een brief met uitleg en dat er gesprek gaat komen terwijl ik de maandag ervoor gesprek had)
Ik ben voor mezelf gaan evalueren waar ik nu sta, maar ook kijken naar de nabije toekomst en re-integreren. Hoofdbrekens! Want er zijn natuurlijk allemaal tegenstrijdige gevoelens. Niets liever zsm terug willen in mijn job, tov maar hoe dan met deze klachten, herstel en gezin. Herstel staat op 1 maar ik voel me ook verantwoordelijk voor mijn werkgever. Ik ben op eigen initiatief weer wat naar het werk gegaan, zonder dat het hoefde van de bedrijfsarts. Ik merk tijdens deze uren dat voor mij de afstand Harlingen pittig is om zelf te volbrengen in combinatie met inspanning van werk/prikkels. Ben nu 4 keer gebracht van de 5 keer gebracht. Gelukkig zijn mijn ouders met pensioen maar dit moet in de toekomst zelf wel weer gaan lukken.
In de week voor het gesprek heb ik extra therapie gehad bij de ergotherapeute, die de juiste vragen stelde om mijzelf tot inzichten te laten komen. Hoe pittig die inzichten soms ook zijn. Ook kon ze me iets vertellen over een jaargesprek.
Fysiek merkte ik richting het jaargesprek dat mijn hoofd zo aanstond van stress en nadenken dat het niet meer goed uitgaat in ontspanningsstand. Dit is echt een kenmerk van Post Covid maar ondervind ik helaas nu zelf. Nachten niet slapen, wat weer funest is voor herstel en het goede gevoel.
Ivo heeft me vorige week maandag naar het gesprek gebracht. Het gesprek bleek niet met een arts maar met een arbeidsdeskundige. Deze meneer vertelde voor het zakelijke kader te zijn. Hij hoeft niet te weten wat ik heb, en maakt besluiten op basis van een verslag van de arbo arts, die ik welgeteld 5 minuten aan de telefoon heb gehad.
Hoe dan???!!!?? vroeg ik mij direct af. Post Covid is iets waar nu landelijk voor wordt gekeken of er een andere re-integratie aanpak moet komen, maar daar heb ik nu niks aan. Terug naar het gesprek. Het liep ten eerste uit, wat me al leeg zoog mbt spanning en energie, en ik hield me ontzettend groot. Ik moest eerst zelf met hem spreken en toen met de werkgever erbij. Dat laatste gesprek was ik fysiek aanwezig maar mijn hoofd kon al niet meer meedoen. Toen het enorm uitliep heb ik het aangegeven en begrenst.
Wat ik meekreeg, komt het er op neer dat er nieuwe wetten zijn. Je kunt het 2e jaar niet meer rustig terugkomen op de werkvloer. Er moet een plan liggen dat het binnen 3 maanden volledig gaat lukken om je werkzaamheden op te pakken. Als van te voren blijkt dat dat niet gaat lukken, wordt er een re-integratie traject gestart. Wat in mijn geval betekent eventueel kijken naar werk buiten mijn huidige bedrijf. Ik was zo verschrikkelijk overdonderd door alles dat het me dagen heeft gekost om hier weer een beetje van bij te trekken. Ik heb mezelf groot gehouden, misschien te goed voorgedaan en wist niet meer waar ik ja of nee tegen had gezegd. 1 ding moet in ieder geval vooropstaan, ik moet doorgaan met herstellen. Ik moet beter worden.
Gezien ik veel vragen had, heb ik zelf die arbeidsdeskundige maar gebeld gister. Even de ruis wegnemen. Ben blij dat ik dat heb gedaan. Ik kan het mezelf ook niet kwalijk nemen dat ik deze nare ziekte heb waarvan het voorloop gewoon niet te voorspellen is. Voor hetzelfde geld ben ik over 3 maanden een heel eind maar het kan ook nog jaren duren. Dit is voor mij mee leren leven en accepteren, dat lukt prima. Maar voor mijn werkgever is het natuurlijk andere koek.
Wat ik van deze heksenketel heb geleerd is dat stress even allesbehalve goed is voor mijn herstel. Ik ben nu anderhalve week verder en mijn brein voelt nog steeds overprikkeld. Wat betekent dat ik weer even goede dingen moet doen om hiervan te bekomen. Met in het achterhoofd dat er woensdag nog een gesprek met de bedrijfsarts is, en volgende week met mijn werkgever....Het zijn dingen die moeten vast goedkomen maar ik hoop dat mijn hoofd niet ontploft maar dat ik weer de controle vindt tussen aan en uit. Morgen acupunctuur, daar kijk ik enorm naar uit. Vrijdag kan ik terecht bij een intake neurofeedback in Leeuwarden. Hier gaan ze dan mijn hersenactiviteit onderzoeken en bekijken of ze ook wat kunnen beteken op het gebied van prikkelverwerking, ontspanning en energie. Ik hoop het zo. Even goede dingen doen deze week!
Wat wel heel positief is, is dat m'n kracht en conditie blijven verbeteren ondanks deze mentale hoogspanning. Bewegen doet nu voor het brein extra goed en het koude weer werkt enorm mee. Ik heb een rondje op de mountainbike gedaan, door het bos gewandeld en net voor het eerst een blok buikspieroefeningen erbij gekregen bij de fysio. Verder heb ik al weken geen sombere momenten meer en voel ik me positief, doen de kinderen het supergoed en geniet ik van het ek handbal en wk voetbal.
Kortom nog steeds goed bezig en trots op mezelf. Wel even pittige weken.....en dan moet de decemberdrukte nog komen. Adem in adem uit!
Tot snel lieve volgers, jullie steun en berichtjes zijn goud waard!
Reactie plaatsen
Reacties
Wat een bijzondere trip heb je weer meegemaakt. Mooi dat jezelf de trickers kunt benoemen. Heel veel sterkte in de vooruitgang in de slopende proces bij “ koude arbeidsdeskundige””