vertrouwen

In mijn vorige blog vertelde ik dat ik deze weken op zoek zou gaan naar een nieuw ritme, ook zijn er genoeg 1e keren. 

Ik moet zeggen dat de tijd voorbij vliegt. Het vinden van een ritme lukt goed. Ik zwem 2 keer in de week, ga een ochtend naar mijn werk, wandel met hond, kan weer naar de supermarkt, wat huishouden doen (vooral niet teveel haha) en baantjers lezen in de tuin voor de rust. Dit lukt allemaal prima. Met zwemmen begon ik met 10 baantjes en zwem er elke keer 2 meer. Vandaag heb ik het tellen maar losgelaten en gewoon 20 minuten gezwommen. Het gaat allemaal om vertrouwen. Bij alles wat ik voor het eerst weer oppak of probeer, ben ik enorm bewust van mezelf. Gedachten die continu doorgaan: kan dit, hoe voelt het, wat zal het gevolg zijn? Straks is dit niet goed...Maar door alles voorzichtig te blijven doen, komt er voorzichtig vertrouwen en heb ik deze gedachtes steeds minder.

Goede adviezen van mezelf, en anderen, als: zie het op het moment, wie dan leeft heeft dan zorg, laat het los etc. Zijn goed bedoeld maar zo werkt het helaas niet na anderhalf jaar ellende en continu vallen en opstaan. Dat vallen en ellende heeft z'n schade wel achtergelaten. Ik verwacht dat wanneer ik deze fase van groeiende vertrouwen door ben, er ook heling komt. Het is allemaal niet niks geweest. Gister heb ik mijn blogs teruggelezen, nou die kwamen wel binnen!

Maar deze weken gaan zoooooo goed! En door ritme en dingen te blijven proberen en doen, worden dingen al snel weer gewoon en vertrouwd. Ook wel grote dingen gedaan en geprobeerd deze weken, en die zijn heel spannend! Zo ben ik naar het volleybal geweest tijdens dorpsfeest. Zo ontzettend leuk om dorpsgenoten te zien maar ook om ertussen te staan en mee te doen ipv een kwartiertje te kijken. Af en toe tussendoor monitoren en merken dat ik geen last had van prikkels maar vooral enorm genoot. Ik had gewoon even zoveel plezier. Zo een Co ding om even met een mooi cluppie te ballen en te ouwehoeren. Uit veiligheid vertrek ik wel op afgesproken tijdstippen, om (angst voor) enorme terugslagen the day after te voorkomen. Ik gun mezelf om rustig weer tot leven te komen, liever wat gestaag dan met grote pieken en dalen want die kan ik echt niet meer aan. 

De spannendste week vond ik de week van weer naar het werk, spoor 2 begeleiding opstarten en Lieke haar verjaardag. Dit was best veel in 1 keer. Achteraf bleek dat ik het allemaal kon maar merk dat ik nog wel moeite heb met de vele spanning een paar dagen lang en krijg dan druk op mijn hoofd. Ik moet dan rustig genoeg blijven om daar niet teveel van te schrikken. Het te kaderen als logisch want het is veel, en niet als oh jee straks val ik terug. Maar nadien overheerst ook de opluchting en trots. Vorig jaar lag ik op Lieke haar verjaardag bij mijn ouders op bed terwijl thuis feest werd gevierd. Ik kon dat echt niet aan. Nu was ik mega gespannen vooraf maar eenmaal familie en lieve vrienden om mee heen was het weg en heb ik genoten. En Lieke gelukkig ook, want dat is het allerbelangrijkste! Op mijn werk zouden veel mensen werken op dinsdag. Vele ken ik niet of heb ik anderhalf niet gezien en gesproken. Zitten ze wel op me te wachten? Hoe zal het contact weer zijn? Nu tref ik elke keer maar 2 mensen, is dat prima en vond ik dat juist wel jammer. Spoor 2 begeleiding is ook helpend. De coach helpt me te kijken naar waar ik nu sta, wat ik nodig heb om weer volledig te herstellen. Wat helpt en wat juist niet. Welk werk past daar bij en wat juist niet. 

De afgelopen 2 weken was het wel erg warm en hooikoortspieken. Oh jee....vorig jaar stortte ik daar weer helemaal van in...nou de oh jee was niet nodig. Ik denk dat ik er niet meer last van had dan de gemiddelde Nederlander. JaJa ook weer goed voor het vertrouwen.

Ik heb de afgelopen maanden toegeleefd naar de bruiloft van onze lieve vrienden Karel en Sygrid. Een vrijgezellenfeest Oerol was toch teveel van het goede. Spoor 2 coaching heeft ook geholpen dit te begrenzen. Ik heb namelijk zulke lieve vriendinnen die alles wel voor me wilden doen tijdens deze dag, en ik wilde natuurlijk niks liever dan erbij zijn. Maar gelukkig denk ik altijd wel in mogelijkheden. Even een terrasje met de birde to be de dag ervoor en gewoon wel bij de boot zijn op de dag zelf, en meegenieten via de app. Goede keuzes maken voelt goed. De bruiloft zelf was een sprookje in de tuin van Karel zijn ouders. Ik voelde gek genoeg geen zenuwen. Had rust genoeg genomen en het goed geregeld. Wederom was het niet mogelijk zonder mijn geweldige ouders die alles wilde doen om dit voor mij mogelijk te maken. Pa was mijn prive chauffeur en heb door eigen inzet volop kunnen genieten van de ceremonie en mijn vrienden die er allemaal waren. Enorm geraakt was ik door de mooie speeches van het bruidspaar. Ook zij hebben donkere tijden gekend en zijn er zo vol liefde en kracht met elkaar uitgekomen.  Een inspiratie en voorbeeld zijn ze. Ik hoop volgend jaar hetzelfde te kunnen zeggen, Na de ceremonie opgehaald door pa en kon tot mijn grote vreugd merken dat ik geen enkele overprikkeling heb gemerkt 3 uren in een tuin vol mensen. Het is gewoon een wonder! Ik ben in de rust gegaan en in avond ben ik naar het feest gebracht. Mijn grote wens was om avonds een dansje te kunnen doen en wat van het feest mee te maken. Jullie willen niet weten hoe het voelde om gewoon een uur te dansen en even ouderwets zonder zorgen uit m'n plaat te gaan. Op veilige tijdstip naar huis en nu al dagen aan het nagenieten van een gouden dag (wat was het mooi allemaal) en het gouden randje voor mezelf. Naast een beetje vermoeidheid functioneer ik gewoon terwijl ik een week uitgerekend heb om bij te komen. Gewoon niet te geloven en bizar!!

Zo, even een kijkje in mijn hoofd en mijn herstel. Conclusie is dat het beter gaat dan durven dromen. Maar ook dat het na een zwarte 2022, een grijze start van 2023 ik nu de zon voel schijnen. De zuurstoftherapie werkt nog even door maar het resultaat is tot nu toe verbluffend!! Ik kan het iedereen aanraden!!!! Ik voel me nog steeds meer mezelf dan in anderhalf jaar. Ik geniet van grote stappen maar ook de kleine dingen. Thijs regelmatig van school halen, dingetjes met Lieke doen, wandelen met Ivo en Bobby op mooie plaatsen, ijsje halen in de stad, contact met vrienden, voorpret voor vakantie, mezelf gunnen Sanne te bezoeken in de winter (wat best groot is maar moet ik even zeggen!! ), of op het einde van de dag terugkijken op weer een goede dag. 

Ook merken we aan de Bobby dat er meer rust komt. Hij is sinds mijn ziekte zo beschermend en waaks geworden dat geen postbode en man veilig was die op terrein kwam of voorbij liep. Hij is nu zoveel rustiger en nu we de gordijnen voor dichthouden al helemaal. Wat is een hond een cadeautje als je ziek bent. Hij heeft ook op me gepast. 

Komende weken richting zomervakantie. De agenda staat best vol maar ik heb er eigenlijk wel vertrouwen in :-)