Het was me de zomer wel

In de maand juli heb ik mijn 40e verjaardag en ons 15 jarig huwelijk met een klein clubje gevierd in Snakkerburen. Hier liep alles weer even anders dan anders maar ik heb enorm genoten! Op de dag zelf werd Thijs ziek en zat Ivo met hem op de eerste hulp. Ik zou me niet bemoeien met de voorbereiding van het feest maar moest nu abrupt in de auto en zelf de boel klaarzetten, samen met Nils en Sjoukje. Gelukkig wilde Judith op Thijs passen, viel het met hem mee en kon het feest doorgaan. Ik hield het precies vol en het was helemaal goed zo. Zo genoten met lieve vrienden en familie om ons heen. En voor het eerst weer een eigen feestje gevierd, wat voor ons ook voelde als een soort dank je wel. De mensen die er waren, hebben ons altijd gesteund en interesse gehad. Steun is zo belangrijk om overeind te blijven in dit traject!

Deze zomer zouden we naar Bretagne. Vorige vakantie in Italië was voor de kinderen met de familie heerlijk maar voor mij een hel. Ik kon niet tegen de hitte en het ging gewoon dermate slecht dat ik de familie haast niet kon verdragen. Ik genoot wel extra van kleine goede momentjes maar dit jaar gingen we voor safe, dachten we. Niet te heet, wel zon zee en strand. Helaas was de realiteit anders. In jaren was er niet zoveel wisselvalligheid geweest in Bretagne, dan in deze zomer. We hebben 9 mooie dagen gehad, met af en toe regen maar toen er nog meer wisselvalligheid werd voorspeld, en we het koud hadden in de tent, zijn we op een mooie zonnige dag gaan inpakken en eerder naar huis gegaan. Ik had het er wel even moeilijk mee. We zaten daar vanwege mij en dan loopt het zo. Juist na zulke zware tijden was een heerlijke strandvakantie wat we nodig hadden. Gelukkig weet ik nu ook dat me schuldig voelen naar mijn gezin ook iets van mij is in dit traject. Lieke heeft een topvakantie gehad en had een leuke vakantievriendin. Weer of geen weer, die had wel even willen blijven. Thijs miste de familie wel erg want die is gewoon graag kneuterig met zijn allen. Ivo neemt het altijd meer zoals het is. Zelf miste ik wel het uitgeruste gevoel na een luie strandvakantie toen we naar huis gingen. Het gevoel van er weer een jaar tegenaan kunnen. Maar dat ik me onderweg niet goed voelde bleek ook niet uit de lucht vallen. 

Op de terugweg was Thijs jarig en werden we door mijn schoonfamilie met taart thuis opgevangen. Superlief, feest! Hierna stortte ik wat in. Koortsig, hoesten etc. Ik had een deja vu de ochtend erna en deed een zelftest. Ja hoor, ik had weer corona!!!!! Jullie willen niet weten wat dat bij me losmaakte. Ik had gewoon een halve zenuwinzinking! In de regen in de campingkantine dacht ik nog, wat is het hier een vies benauwd hok hier pak ik vast wat op! Niet best. Ik was er weer ziek van lichamelijk maar het lastigste was de mentale klap. Denk je alles te hebben overwonnen en hebben gehad, heb je weer 2 streepjes en is er meteen angst. Wat gaat er nu komen? Kan mijn lijf dit nu wel aan? Ga ik weer een terugval krijgen??? Vertrouwen komt wat dat betreft echt te voet en gaat te paard. Ivo werd ook ziek en Judith nam gelukkig de kinderen weer even op sleeptouw! Echt geweldig! 

Gelukkig kwam er na anderhalve weer verbetering in mijn fysiek waardoor ik weer wat kon proberen wat mentaal even enorm hielp. Ik ben al zo ver en totaal ingestort ben ik helemaal niet! Toen we lekker theetje gingen drinken na 5 km fietsen (voor het eerst weer!), was meteen die geruststelling er wel. Ik voelde me na de besmetting nl spontaan even een soort van depri worden, wat helemaal niet zo bij me past!  En soms komen er lichtpuntjes wanneer je ze niet verwacht. Zo kwam de tent van mijn bazin op Vlieland onverwacht vrij en mochten wij daar wel gebruik van maken 5 dagen. Wat een cadeautje op een fantastische plek! We zij net terug en heb daar vanalles ondernomen. Ik heb er zo van heb genoten. Veel fietsen, wandelen, ochtendduikjes nemen in de zee, spelletjes doen. Meer dan ik in jaren heb gedaan!

Gister helemaal voldaan weer thuisgekomen en zal hier nu even van bij moeten komen. Mentaal weer opgefrist maar kapot moe en bol van spierpijn (Duin op en af lopen was een echte workout voor me). Beetje spannend nu wel, want was het te mal na een corona besmetting, of was het juist de boost die ik nodig had? De komende dagen fysiek bekomen van onze extra vakantie op de bank in de zon! We gaan het zien. 

Voor de tankers onder de lezers..... na 8 weken doorwerken van de therapie voel ik geen terugval maar blijft mijn functioneren stabiel. Fysiek ben ik enorm vooruitgegaan de afgelopen 8 weken omdat ik me niet meer ziek in mijn lijf voel na de tank. Ik durf nu te bewegen en te sporten omdat ik dat nare zieke gevoel in mijn lijf en spieren niet meer voel. Wel is het zo dat je alleen vooruit kunt komen door het leven weer te proberen en af en toe krijg ik nog wel eens een dekseltje op de neus maar die zijn niet te vergelijken met een jaar geleden bijvoorbeeld. Het viel mijn man en mij bijvoorbeeld op dat ik gewoon op de boot naar Vlieland ging zonder maar 1 minuut na te hebben gedacht of dat wel kon omdat er zoveel mensen waren. Ik heb niet nagedacht over een tactisch plekje en heb sinds de zuurstoftherapie mijn oordoppen niet meer gebruikt behalve voor het snurken van Ivo haha. Het zijn fijne besefmomentjes en die geven vertrouwen. 

Komende week ga ik voor mijn werk kennismaken in Leeuwarden bij OCRN. In overleg met mijn huidige werkgever, spoor 2 begeleiding en OCRN ga ik mijn re-integratie vanaf september oppakken in Leeuwarden. Dan begint het echte leven weer. Ik kijk er naar uit. 

Nu beentjes omhoog en spierpijn verdragen!